Συμβουλή: όταν σας συστήνεται κάποιος και έχει ιδιότυπο/παράξενο όνομα, μην αστειευτείτε με αυτό. Όχι γιατί είναι αγένεια, αυτό εξαρτάται από τον τρόπο που θα το κάνετε, αλλά γιατί ο άνθρωπος αυτός ζει με αυτό το όνομα σε όλη του τη ζωή και έχει σίγουρα ακούσει όλα τα πιθανά σχόλια που σας έρχονται αυθόρμητα εκείνη την ώρα στο μυαλό και έχει κουραστεί να τα ακούει κάθε, μα κάθε φορά που συστήνεται σε κάποιον.

Το παραπάνω συνιστά, επίσης, έναν καλό λόγο να μη βαφτίσετε το παιδί σας Μίκυ, Αγαμέμνονα ή Κάρμεν.

Όταν το Skype με ρωτάει στο τέλος πώς ήταν η ποιότητα της συνομιλίας, ακόμη και αν ήταν άψογη, δε θέλω να του το λέω για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα…

Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλός σου. Σε οδηγεί στο μίσος. Είναι η μέθοδος με την οποία παύεις να είσαι «καλός άνθρωπος» και γίνεσαι εκείνο που μέχρι τώρα δεν καταλάβαινες πως γίνεται να υπάρχει. Ξεπερνώντας το φόβο, έχεις την ελπίδα να παραμείνεις ηθικός. Το παραπάνω ισχύει για όλους μας, δεν το έγραψα για να το κολλήσουμε πάνω στους άλλους.

Τα όσα έμαθα με κάνουν να νιώθω σπουδαίος. Τα όσα δε γνωρίζω με κάνουν να νιώθω ταπεινός. Προφανώς η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο και έτσι είναι το λογικό να συμβαίνει, διαφορετικά κάπου πρέπει να είσαι μπερδεμένος.

Ελληνικά (1): Βγάζω φωτογραφία
Ελληνικά (2): Τραβάω φωτογραφία
Αγγλικά: Παίρνω φωτογραφία (take photo)
Γερμανικά: Κάνω φωτογραφία (Foto machen)

Ξέρετε αυτό το συναίσθημα που βλέπεις ταινίες ή σειρές μιας άλλης δεκαετίας και σκέφτεσαι «τι στο καλό συνέβαινε με τη μόδα εκείνη την εποχή; Πραγματικά οι άνθρωποι πίστευαν ότι είναι καλά ντυμένοι ή χτενισμένοι;»

Αυτό το συναίσθημα το έχω ήδη για τα σημερινά ανδρικά κουρέματα, το οποίο έχει δύο εξηγήσεις: είτε για πρώτη φορά στην ιστορία το συναίσθημα αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και όχι σε μια πολιτισμική πρόσκαιρη αντίληψη, είτε ξεπέρασα τα 30 μου χρόνια. Μισό λεπτό να κοιτάξω στο ημερολόγιο…

Μια συμβουλή που φορέθηκε πολύ: μάθε τον εαυτό σου, τις δυνατότητές σου, τα όριά σου. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο ζηλεύω αυτούς που δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και δεν έχουν συναίσθηση των περιορισμών τους. Απλά σκαρφαλώνουν το βουνό, χωρίς να περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό τους ότι «μάλλον δεν τα καταφέρω να φτάσω στην κορυφή».

Και βλέπεις πολλά παιδιά που είναι ώριμα και διαισθητικά από νωρίς, που αποκτούν εικόνα των (προσωρινών φυσικά) δυνατοτήτων τους, και σε συνδυασμό με την σημερινή κουλτούρα που προστάζει ότι κάποιος «είτε έχει ταλέντο, είτε δεν έχει», σταματούν να παλεύουν για να εξελίξουν τον εαυτό τους. Γιατί τον γνωρίζουν. Γιατί ξέρουν μέχρι που φτάνει.

Σήμερα κάνω τη σκέψη ότι όσο λιγότερα υποθέτεις ότι γνωρίζεις για τον εαυτό σου, τόσο περισσότερα θα μπορέσεις να ανακαλύψεις. Ας αφήσουμε την αυτογνωσία και την αυτοκριτική και ας αρχίσουμε τα ταξίδια.

Νομίζω ότι για ένα πράγμα είμαι πιο περήφανος που είμαι Έλληνας: που δεν έπιασαν τα McDonalds στην Ελλάδα.