Ο φοβισμένος με φοβίζει, γιατί εύκολα χρησιμοποιεί βία. Και επειδή είμαι δικαιολογημένος να τον φοβάμαι, μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω βία εναντίον του. Αυτός το ξεκίνησε.
Και αργότερα, όταν οι γύρω μου καταλάβουν ότι είμαι πλέον κι εγώ ένας φοβισμένος βίαιος άνθρωπος, θα αρχίσουν να με φοβούνται με τη σειρά τους και θα θελήσουν να μου φερθούν με τον ίδιο τρόπο. Τότε το μόνο που θα μου έχει απομείνει, θα είναι να προσευχηθώ να έχει μείνει λίγη ανθρωπιά στον κόσμο.
Όχι δικαιοσύνη. Ανθρωπιά.
Ο Hans Rosling δυστυχώς μας άφησε χθες σε ηλικία 68 ετών. Οι ομιλίες του με άλλαξαν πολύ βαθιά ως άνθρωπο και βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα να μιλάει. Άρα αντικειμενικά είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους που με διαμόρφωσαν και μάλιστα με τον θετικότερο τρόπο. Στεναχωρήθηκα, καθώς επρόκειτο και για έναν εξαιρετικό ομιλητή, αλλά γνωρίζω ότι η δουλειά του και το μήνυμά του θα συνεχίσουν να εξαπλώνονται, χάρη στους ανθρώπους που άφησε πίσω του. Εδώ η τελευταία του ομιλία στο ted. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε υπότιτλους. Οι υπόλοιπες είναι επίσης εξαιρετικές. Μην τις παραμελήσετε, ιδιαίτερα αυτές που μιλάνε για τον παγκόσμιο πληθυσμό.
Το λοιπόν, συλλάβανε τον ιδιοκτήτη ιστοσελίδας που μοίραζε δωρεάν ταινίες, σειρές κτλ και υπολογίζουνε ότι οι ζημιές ανέρχονται σε 465 εκατομμύρια έουρος!
Αυτό μου θυμίζει μια χρονιά, τότε που πήγαινα και έβλεπα στο γήπεδο την ΑΕΛ και μάζευε 5-6 χιλιάδες κόσμο σε κάθε παιχνίδι, όταν κάποια στιγμή αποφάσισαν για ένα και μόνο παιχνίδι να βάλουν δωρεάν εισιτήριο. Σε εκείνο το παιχνίδι ήταν το γήπεδο φίσκα! 13-14 χιλιάδες κόσμος!
Και σκεφτήκαμε όλοι το ίδιο ακριβώς, απολύτως λογικό πράγμα: «Ρε τους βλάκες, σε αυτό το παιχνίδι πήγαν και βάλανε δωρεάν εισιτήριο που ήρθαν τόσες χιλιάδες κόσμος; Έχασαν του κόσμου τα λεφτά οι μπουμπούνες! Αν το είχαν βάλει το δωρεάν εισιτήριο στα παιχνίδια όπου ερχόντουσαν 5-6 χιλιάδες κόσμος, δε θα ήταν τόσο μεγάλη η ζημιά!»
Ρε δουλευόμαστε;
Συμβουλή: όταν σας συστήνεται κάποιος και έχει ιδιότυπο/παράξενο όνομα, μην αστειευτείτε με αυτό. Όχι γιατί είναι αγένεια, αυτό εξαρτάται από τον τρόπο που θα το κάνετε, αλλά γιατί ο άνθρωπος αυτός ζει με αυτό το όνομα σε όλη του τη ζωή και έχει σίγουρα ακούσει όλα τα πιθανά σχόλια που σας έρχονται αυθόρμητα εκείνη την ώρα στο μυαλό και έχει κουραστεί να τα ακούει κάθε, μα κάθε φορά που συστήνεται σε κάποιον.
Το παραπάνω συνιστά, επίσης, έναν καλό λόγο να μη βαφτίσετε το παιδί σας Μίκυ, Αγαμέμνονα ή Κάρμεν.
Όταν το Skype με ρωτάει στο τέλος πώς ήταν η ποιότητα της συνομιλίας, ακόμη και αν ήταν άψογη, δε θέλω να του το λέω για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα…
Επειδή είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι το Ισλάμ είναι το πρόβλημα, έχω να προτείνω ένα πείραμα:
Αρχικά βρίσκουμε τους παλαβούς Χριστιανούς. Ποιοι είναι αυτοί; Για παράδειγμα αυτοί που πηγαίνουν έξω από κηδείες ομοφυλόφιλων, εκεί που η μάνα κλαίει το παιδί της και φωνάζουν «να καεί στην κόλαση» και άλλα τέτοια όμορφα. Στη συνέχεια τους δίνουμε όπλα, εξοπλισμό και εκπαίδευση. Τέλος, μετράμε αντίστροφα για να δούμε πόσο καιρό θα τους πάρει να αρχίσουν να θερίζουν ζωές. Ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι η συμπεριφορά τους θα είναι διαφορετική;
Αν θέλετε, το ίδιο πείραμα μπορούμε να το κάνουμε και με παλαβούς άθεους ή παλαβούς οποιουδήποτε είδους.
Όταν κάποιος που δεν είναι καλά στα μυαλά του, για παράδειγμα ένα παιδάκι που δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί ο εγκέφαλός του, έρθει κατά πάνω μου με ένα όπλο και αρχίσει να πυροβολεί, η πρώτη μου ερώτηση είναι «ποιος σου έδωσε το όπλο». Μετά έρχεται και το γιατί.
Αν θέλετε πάλι να συζητήσουμε το πρόβλημα του πως θα γίνει να μην υπάρχουν ενήλικες παλαβοί που να μπορούν να τους χειραγωγήσουν, βεβαίως, μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό, αλλά αυτό δεν σχετίζεται με καμία θρησκεία ή με άθεους ή με πολιτικές θέσεις, μιας και τέτοιους συναντάμε κυριολεκτικά παντού. Οι συνέπειες που βιώνουμε από κάποιους από αυτούς δεν σχετίζονται με την ύπαρξή των παλαβών, αλλά με ένα και μόνο πράγμα: ποιος τους χρησιμοποιεί, ποιος τους εξοπλίζει και γιατί; Ποιος τους δίνει την ευκαιρία να τα κάνουν όπως τα κάνουν;
Κάτι τελευταίο: αν κάποιοι έρθουν τώρα και μοιράσουν όπλα και εξοπλισμό στους Χρυσαυγίτες και αρχίσουν να κάνουν αυτά που φανταζόμαστε όλοι πως θα κάνουν, πώς θα αισθανθείτε όταν θα ακούτε τον υπόλοιπο κόσμο να λέει «τέρμα η ανοχή στους Έλληνες, επιτεθείτε τους τώρα;» Δίκαιο, έτσι;
Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλός σου. Σε οδηγεί στο μίσος. Είναι η μέθοδος με την οποία παύεις να είσαι «καλός άνθρωπος» και γίνεσαι εκείνο που μέχρι τώρα δεν καταλάβαινες πως γίνεται να υπάρχει. Ξεπερνώντας το φόβο, έχεις την ελπίδα να παραμείνεις ηθικός. Το παραπάνω ισχύει για όλους μας, δεν το έγραψα για να το κολλήσουμε πάνω στους άλλους.
Τα παιδιά χρησιμοποιούν την έκφραση «δεν ξέρω να κολυμπάω». Οι ενήλικες λένε «δεν μπορώ να κολυμπήσω».
Αυτό συμβαίνει γιατί τα παιδιά δεν καταδιώκονται από το κοινωνικό ταμπού του «λάθους» και της «αποτυχίας» και είναι πιο πρόθυμα να εξερευνήσουν άγνωστες πτυχές των ικανοτήτων τους. Οι ενήλικες βρίσκουν καταφύγιο πίσω από το «δεν μπορώ».
Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η ικανότητα ενός ανθρώπου να μάθει μια δεύτερη γλώσσα, δεν επηρεάζεται σημαντικά από την ηλικία, αλλά από το χρόνο που αφιερώνει στη διαδικασία και την προθυμία του να κάνει συνεχώς λάθη (χωρίς φυσικά να στρεσάρεται από αυτό).
Αν θέλετε, λοιπόν, να μάθετε κάτι καινούργιο, είτε αυτό είναι μια νέα γλώσσα, είτε ένα μουσικό όργανο, είτε κάποιος χορός, αυτό που σας λείπει δεν είναι οι δυνατότητες ενός παιδιού, αλλά η ψυχολογία ενός παιδιού.
Επίσης, πολύ καλή συμβουλή προς τους δασκάλους (εμου συμπεριλαμβανομένου) είναι να αφήνουμε τα παιδιά να χαίρονται τα λάθη τους. Θα βρούνε το δρόμο τους και θα βελτιωθούν. Ας μην τους στερήσουμε το καλύτερο τους πολεμοφόδιο για την ανάπτυξή τους.
Προσέξτε κάτι: όταν τα παιδιά κάνουν παρέλαση, συχνά κάνουν την κουλαμάρα να πηγαίνουν ίδιο πόδι – ίδιο χέρι, πράγμα εντελώς αφύσικο και άβολο.
Γιατί το κάνουν; Επειδή προσπαθούν να εφαρμόσουν συνειδητά μια οδηγία, όχι να κάνουν κάτι εμπειρικά. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της εκπαίδευσης που βασίζεται στην ορθολογική προσέγγιση «θα του εξηγήσω όλα όσα χρειάζεται να κάνει, και μετά θα τα κάνει».
Σκεφτείτε κάποιον που προσπαθεί να μάθει σε κάποιον να μιλάει, να αρθρώνει λόγο, με αυτόν τον τρόπο: «Λοιπόν, για να πεις το γράμμα πι, θα πρέπει να βάλεις τα χείλη σου μαζί και να τα πιέσεις ελαφρά. Προσοχή! Όχι πολύ! Πολλοί μαθητές κάνουν αυτό το λάθος και το πι ακούγεται πολύ βαρύ! Μετά σπρώχνεις με τον αέρα προς τα έξω, σαν να προσπαθείς να σπάσεις την ένωση ανάμεσα στα δύο χείλη. Η ένταση του αέρα να μην υπερβαίνει τα καθιερωμένα. Τώρα: ανάλογα με το φωνήεν που ακολουθεί, θα χρειαστεί να προετοιμάσεις το στόμα σου με διαφορετικό τρόπο. Αλλιώς θα πεις πα, αλλιώς που, αλλιώς πο, αλλιώς πε, οπότε θα πρέπει να έχεις από νωρίς στο μυαλό σου τι ακολουθεί.»
Και τώρα ας προσπαθούμε να φανταστούμε κάποιον που υπερασπίζεται αυτό το σύστημα «Ε, τι; Άμα δεν του τα πεις αυτά, πώς θα τα κάνει;»
Και θα απαντήσω εγώ: Άμα του τα πεις αυτά, πώς θα τα κάνει;
Νομίζω έχω το κατάλληλο σχέδιο για να γίνω επιτέλους εκατομμυριούχος: κάθε μέρα θα αυτοσχεδιάζω για μια ώρα μελωδίες πάνω στις 4 συγχορδίες που χρησιμοποιούν όλοι οι τραγουδοποιοί (Am-F-C-G) και θα ανεβάζω το αποτέλεσμα στο youtube. Μέσα σε έναν χρόνο, λογικά θα έχω καλύψει τεράστιο μέρος από τις μελωδικές γραμμές που μπορούν να σχηματιστούν. Οπότε την επόμενη φορά που ένα σαχλό ποπ τραγούδι θα γίνει τεράστιο σουξέ και θα βγάλει εκατοντάδες εκατομμύρια, θα ψάξω να βρω μέσα στα αρχεία μου το σημείο εκείνο όπου έπαιξα κι εγώ μια παρόμοια μελωδία και θα τους κάνω μήνυση ότι μου έκλεψαν το πνευματικό μου παιδί που γέννησε η δημιουργική μου κούτρα (θα επιμείνω στο δικηγόρο να το διατυπώσει έτσι ακριβώς)!
Μόλις ένα εκατομμύριο θέλω για αποζημίωση, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με αυτά που θα βγάλουν. Όταν το φάω, θα ξανακάνω το ίδιο.